Op 31 augustus 2019 vond er een ongeval plaats waarbij een personenauto en een motorrijder betrokken waren. Uit een – door partijen overeengekomen – expertise naar de toedracht van het ongeval kwam naar voren dat de automobilist linksaf sloeg en daarbij het naderende verkeer voor had moeten laten gaan. Daarnaast was zijn rijbewijs ten tijden van het ongeval geschorst. De motorrijder reed op zijn beurt (veel) te hard (tussen de 70 en de 95 km/h waar de toegestane snelheid slechts 50 km/h bedraagt) en maakte voorafgaand aan het ongeval een ‘wheelie’. Partijen discussiëren over de aansprakelijkheidsvraag en de toepassing van de billijkheidcorrectie en de eigen schuld in de zin van artikel 6:101BW.
In november en in december 2017 heeft verzoeker een achteropaanrijding meegemaakt. Na de aanrijding in november is hij drie dagen ziek geweest en daarna weer aan het werk gegaan. Bij de aanrijding in december waren de geweldsinwerking en de gevolgen een stuk groter. Verzoeker had meer klachten en na een tijdje bleek het werken helemaal niet meer te gaan.
Verweerster heeft aansprakelijkheid voor het laatste ongeval erkend.
Eind 2020 is er een neurochirurgische expertise geweest. De deskundige geeft aan dat een medische verklaring van de klachten ontbreekt en dat er moet worden uitgegaan van een beperkte looptijd, omdat het niet aannemelijk is dergelijke onverklaarbare klachten zullen aanhouden. Een deel van de klachten kon volgens de deskundige bovendien niet zonder meer als ongevalsgevolg worden gezien.
Verzoeker is in 2017 bij een aanrijding betrokken geraakt waarbij hij meerdere breuken (oogkas, ribben, pink en ruggenwervels) heeft opgelopen. A.s.r. (rechtsopvolger Generali) heeft aansprakelijkheid voor het eerste voorval erkend. Twee jaar later na personal trainingssessie is verzoeker in de doucheruimte gevallen en een hersenkneuzing opgelopen. De verzochte verklaring voor recht dat a.s.r. ook aansprakelijk is voor het tweede ongeval wordt door de rechtbank afgewezen omdat er geen causaal verband aanwezig is.
Verzoekster is betrokken geweest bij een eenzijdig scooterongeval. Het is niet duidelijk of passagier of bestuurder was. De bestuurder is bij een spoorwegovergang in ieder geval met het voorwiel in een gat terechtgekomen en gevallen.
Er is (op het SAF) aangegeven dat beide opzittenden een helm droegen en dat er geen sprake was van drankgebruik. Uit informatie van de politie blijkt het tegenovergestelde.
De bewijslast van de toedracht ligt in dit soort zaken bij de automobilist. Partijen hebben afgezien van de mogelijkheid om getuigen te horen. de rechtbank stelt vervolgens vast dat uit de stukken niet blijkt dat de door Reaal gestelde toedracht is bewezen en dus is Reaal volledig aansprakelijk.
Op 21 december 2019 vond er een ongeval plaats in Den Haag, waarbij verzoeker met zijn scooter ten val kwam. De personenauto die (vermoedelijk) geen voorrang verleende zou na het ongeval zijn doorgereden. Verzoeker doet een beroep op de voorzieningen van het Waarborgfonds. Het Waarborgfonds neemt een afwijzend standpunt in, omdat van enige betrokkenheid van de personenauto niet is gebleken.
