Ongeval op een rotonde waarbij een scooterrijder onderuit glijdt nadat hij geschrokken zou zijn van de manoeuvre van de bestuurster van een personenauto. De rechtbank komt tot de conclusie dat de bestuurster van de auto aansprakelijk is. Wel is er een percentage eigen schuld van 50. Geen ruimte voor de billijkheidscorrectie.

[verzoekster] wandelde op het moment van het ongeval op een openbare weg in het bos.  [verweerster sub 2] fietste op haar racefiets en naderde [verzoekster] van achteren. [verweerster sub 2] heeft [verzoekster] in haar rug aangereden waardoor zij beiden hard ten val kwamen. [verzoekster] en [verweerster sub 2] hebben beiden letsel opgelopen ten gevolge van de val. Partijen hebben elkaar over en weer aansprakelijk gesteld voor de geleden en nog te lijden schade.

In augustus 2010 is [verzoekster] door haar huisarts doorverwezen naar het Sint Jans Gasthuis te Weert (hierna: het ziekenhuis). In het ziekenhuis is nader onderzoek verricht. De uitkomst van het bloedonderzoek was dat er sprake was van een positieve hepatitis C uitslag. Deze uitslag is (ongelezen) aan het patiëntendossier van [verzoekster] toegevoegd. In de periode 2010 t/m 2020 zijn verschillende vervolgafspraken en periodieke controles uitgevoerd. In 2020 is [verzoekster] door haar huisarts wederom naar het ziekenhuis verwezen. Naar aanleiding van de uitslag van een CT-scan en MRI-scan is bij [verzoekster] in februari 2021 de diagnose “levercirrose” en “(ongeneeslijke) leverkanker” gesteld.
Bij bestudering van het medisch dossier van [verzoekster] door de nieuwe internist is er in het elektronisch patiëntendossier van [verzoekster] een positieve uitslag voor hepatitis C van 17 september 2010 ontdekt. Hoogstwaarschijnlijk is deze onbehandelde hepatitis C de oorzaak van de levercirrose en leverkanker. Deze uitslag is eerder niet door de behandelaar(s) gesignaleerd.

Op 5 maart 2021 heeft [verzoekster] het ziekenhuis aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van de gemiste positieve uitslag voor hepatitis C. MediRisk heeft middels haar schrijven van 11 mei 2021 aansprakelijkheid erkend “voor het missen van de juiste diagnose in 2010, waardoor niet de juiste behandeling is ingezet”. MediRisk is vervolgens overgegaan tot betaling van een voorschot op de schade.

Verzoekster is (op de openbare weg) gevallen toen zij haar fiets op wilde stappen. Het KNMI heeft de avond voor het voorval gewaarschuwd voor gladheid en geopperd preventief te strooien. De gemeente heeft besloten dat niet te doen, omdat de temperatuur niet lager dan -0.1 graden kwam (de uren voor het voorval dooide het bovendien) en omdat na onderzoek van de gladheidscoördinator de slechtste wegdekconditie ‘nat’ (dus niet: glad) bleek. Verzoekster stelt de gemeente aansprakelijk omdat zij meent dat die door niet preventief te strooien niet aan haar zorgplicht heeft voldaan.

Verzoekster is in 2001 betrokken geraakt bij een verkeersongeval. Partijen hebben meerdere onderzoeken laten uitvoeren (neuroloog, verzekeringsgeneeskundige en arbeidsdeskundige). Verzoekster werkt als zelfstandig logopediste. Verzoekster wenst het rapport van de arbeidsdeskundige als uitgangspunt te nemen voor de berekening van haar schade. Partijen zijn echter niet gehouden aan het rapport omdat de arbeidsdeskundige zijn rapport heeft gebaseerd op wezenlijke feitelijke veronderstellingen waarover partijen twisten.

Verzoeker werkte als orderpicker voor Action. Onderdeel van de werkzaamheden was het verplaatsen van goederen met een heftruck. Verzoeker zou met rechterflank tegen het stuur zijn geklapt toen hij met een wagentje de hoek om wilde gaan. Toedracht is niet komen vast te staan en daarom worden verzoeken afgewezen. Voor nadere bewijslevering is geen ruimte in het deelgeschil.

Gemaakte verkeersfouten a.d.z.v. van zowel verzoeker als verweerder sub 1. De rechtbank komt tot de conclusie dat verweerder sub 1 aansprakelijk is, met in achtneming van een percentage eigen schuld a.d.z.v. verzoeker van 20%.

Verzoeker is met zijn snorfiets van een stenen trap gereden, daarbij ten val gekomen en letsel opgelopen. De wegbeheerder is niet aansprakelijk omdat de plaats van het ongeval is ingericht als een voetgangersgebied.

Verzoeker is bij een eenzijdig ongeval in zijn trekker van de weg geraakt, tegen een boom gebotst en met zijn hoofd door de voorruit gekomen. Hij heeft zijn werkgever aansprakelijk gesteld. Die heeft aansprakelijkheid erkend. Er is discussie over de causaliteit.

Verzoeker is het er niet mee eens dat de verzekeraar na ruim twee jaar nog een beroep doet op eigen schuld. Verzoeker is aangereden door iemand met wie hij ten tijde van de aanrijding een affectieve relatie had. Allianz heeft als verzekeraar van het voertuig waarmee de aanrijding plaatsvond de schadeclaim in behandeling genomen. De rechtbank komt tot de conclusie dat Allianz geen beroep op eigen schuld toekomt.